第一屆至十二屆道教節花絮回顧 (2)

日期：2013.02.05 | 分類：道教日 | 評論數：0

第二屆香港道教節

壬午年第二屆道教節由圓玄學院統籌，2002年3月28日在黃大仙祠鳳鳴樓舉行開幕禮。出席開幕盛典有中國道教協會會長閔智亭道長、民政事務總署署長李麗娟太平紳士等道教大德、宗教領袖及社會賢達。

壬午年道教節以「道德化劫 – 轉戾為祥」為主題，大會希望透過今次各項活動，從而宣揚教化，造福社會，能夠化暴戾為吉祥，人人和諧共處。

在道教節期間，大會一連三天在鳳嗚樓以「道德化劫 – 轉戾為祥」舉行道教文化展覽。

繼承首屆道教節的活動，第二屆道教節亦舉行「道堂講座」，主題是以「道德化劫 – 轉戾為祥」作討論。參與討論的道堂分別是青松觀香港道教學院鄺國強博士。金蘭觀關佑行道長、蓬瀛仙館司理梁德華道長，省善真堂代表葉天發道長等等。

此外，各道堂還籌辦各具特色的慶賀活動相配合，包括道樂表演、氣功講座及示範、道德經朗誦、太極操、千人齋宴、盆栽雅石展覽等等。

香港道樂團演奏道樂

第一屆至十二屆道教節花絮回顧 (1)

日期：2013.02.02 | 分類：道教日 | 評論數：0

第一屆至十二屆道教節花絮回顧 (1)

第13道教節即將舉辦，讓我們先回顧第一屆道教節。

第一屆香港道教節

主題“順天樂道–道教的生命觀”

2000年2月，香港青松觀與蓬瀛仙館本著正心誠意，宣教弘道的精神，聯署倡議成立香港道教節，由香港道教聯合會帶領，會屬道堂承辦，於每年太上道祖聖誕日（農曆二月十五日），團結全港宮觀，舉辦大型的道教節慶祝活動，冀能達到讓大眾認識道教，促進香港道教的發展。此議正符合香港道教界的熱切期望，是以於香港道教聯合會第十七屆理事會第八次會議中獲得一致通過。

第一屆香港道教節開幕典禮於辛巳年農曆二月十五日（西曆2001年3月9日）下午二時正，在富麗華酒店翡翠廳隆重舉行，國家宗教事務局楊同祥副局長、香港特別行政區政府民政事務局林煥光局長、中央人民政府駐港聯絡辦協調部呂敏副部長任主禮人，中央統戰部二局蔣堅永副局長、中國道教協會黃信陽副會長等任主禮嘉賓。參加典禮的有香港各道教宮觀的代表、香港其他五大宗教 (佛教、基督教、天主教、伊斯蘭教、孔教) 的代表、臺灣、新加坡道教界的代表以及內地的道教學者。香港道教聯合會吳耀東副主席代表趙鎮東主席在開幕典禮上宣讀“香港道教節獻詞”。

香港道教聯合會亦在籌辦道教節的過程中，積極籌款達214萬港元為內蒙古遭受雪災的牧民施以援手，充分反映了香港道教界對祖國的認同與熱愛，對內地人民的同胞情誼。

這次道教節，香港道教界作了大量的宣傳。為使社會大眾認識道教，展覽場內設立一個多用途場地，用以展示及贈閱道教書籍經本和勸世善書，更編排各項富有道教特色之文化活動。除了道教源流、道教發展史、香港道堂簡介等記述外，更加插道教文化電腦網頁展示，期望透過現代資訊科技，讓大眾體驗在網頁上瀏覽道教資料的樂趣。香港道教聯合會還邀請其他五大宗教的人士參觀道教宮觀，促進了不同宗教之間的交流與對話。

其他精彩活動包括：由道教界著名學者參與之對談式講座於三月十日及十一日兩天在沙田大會堂演講室舉辦。文化表演還有香港道樂團演奏、道德經朗誦、太極拳表演等。

因此參加道教節的各界人士非常多。道教文化展覽，語言淺顯，圖片頗具代表性，使人們比較容易理解道教。

老子簡介 (Introduction to Lao zi /ประวัติเหลาจื้อโดยย่อ)

日期：2013.01.31 | 分類：談天說道 | 評論數：0

老子，姓李名耳，字伯陽，謚曰聃，又稱著老聃。楚國苦縣(今河南鹿邑)人, 生于春秋後期(約公元前571年左右), 他曾做過周王室的守藏室之史, 掌管王室圖籍。老子約比孔子大二十歲，孔子曾到周朝向他問禮，回鲁國後向他的學生說：我所見的老子，好像神龍見首不見尾，學識淵深而莫測，真是我老師呀！
周王室衰敗時，老子辞官西出函谷關入秦，為關令尹喜所留，著有《老子》五千言，又稱《道德经》，隨後便“莫知其所終”。是中國古代偉大哲學家和思想家、道家學派創始人。被唐朝帝王追認為李姓始祖，又被唐皇武后封為太上老君。是世界文化名人，世界百位歷史名人之一，其作品精華是朴素辨証法，主张無為而治，其學說對中國哲學發展具有深刻影嚮，在道教中被尊為道祖。
《老子》以“道”解釋宇宙萬物的演變，認為“道生一，一生二，二生三，三生万物”，“道”乃“夫莫之命（命令）而常自然”，因而“人法地，地法天，天法道，道法自然”。“道為客觀自然規律，同時又具有獨立不改，周行而不殆”的永恒意義。

歷史上的道教節 (五)

日期：2013.01.30 | 分類：道教消息 | 評論數：0

明朝的道教節

明朝開國皇帝朱元璋，雖然出身于貧苦農民家庭，讀書不多，但他在洪武七年(1374)便注有《道德經》。此書收入明代《道藏》，全名是《大明太祖高皇帝御注道德真經》。現存的資料，不能確定他在位期間有沒有將二月十五日定為節慶。

朱元璋有廿六個兒子，第十七個兒子朱權，著有《天皇至道太清玉冊》一書，此書記載二月十五日真元節，是三教宗師太上老君混元道德皇帝誕生日。

此外，明朝四川巡撫徐應秋，著有《玉芝堂談薈》一書，書內亦有記載二月十五日為三教宗師太上道祖誕辰。

在明朝的資料中，並沒有記載二月十五日是否全國放假。但以二月十五日太上道祖誕辰日為節慶，仍可見于明朝的資料中。

歷史上的道教節 (六)

日期：2013.01.30 | 分類：道教消息 | 評論數：0

清朝的道教節

在清朝的資料中，我們見到很多對前朝太上道祖誕辰日的回顧，但並未提及清朝有沒有將太上道祖誕辰日定為節慶或全國放假。

如清朝李光地在《禦定月令輯要》卷六記載，唐武宗敕二月十五日玄元皇帝降生日為降聖節，休假一日。黃以周在《續資治通鑒長編拾補》卷三十七記載了宋朝重和元年（1118）將老子生辰日定為貞元節。

雖然我們不肯定清朝官方有沒有慶祝太上道祖誕辰，但民間卻一直保留著這一傳統。在《樓觀台道教碑石》一書中，收有《眾善舍齋文序》，內容是記載清朝初年陝西省數個縣都有舉行道祖誕辰慶祝活動：

我興平縣、周至縣、合武功縣、醴泉縣、乾州各裡居住不同眾善……蓋每歲至道祖聖誕之辰，眾善捐資助糧……六十餘年來，如出一轍……會自康熙二十三年起至今。乾隆十三年歲次戊辰二月谷旦立石。

在碑陰(碑的背面)是結緣碑，刻有不同村落各會首人的名字，這些地方包括龍過村、建坊村、富仁坊、辛莊村、安穀坊、周至縣大莊寨、武功縣山馬村、禮泉縣張村及乾州白樂寨。

按這樓觀台碑石的記載，自康熙二十三年（1684）至乾隆十三年（1748），前後共64年，樓觀台都有舉行慶祝活動，並未間斷。此外，這不光是樓觀台自行舉行的活動，而是眾多縣、州的善信，共同“捐資助糧”，且前後經歷六十多年。

從以上資料，並沒有見到清朝政府將二月十五日定為節慶，也沒有舉行慶祝活動。但我們從樓觀台的碑文可以看到，在樓觀台附近的善信，便連續六十多年舉行道祖誕辰日的慶祝活動，經歷康熙、雍正及乾隆三個朝代。

歷史上的道教節 (四)

日期：2013.01.30 | 分類：道教消息 | 評論數：0

元朝的道教節

到了元朝，我們亦可以看到慶祝太上道祖誕的記錄。

在金元時期，龍門派祖師丘處機因遠赴西域勸成吉思汗減少殺戮而聞名後世。丘處機的弟子李志常便寫了一本書《長春真人西遊記》，記錄丘處機西行的經過。其中在書的上卷便提到在丘處機西行的過程中，眾人在“真元節”當日請丘處機到郭西郊遊，郭西這地方很大，有園林相接百多裡，為中原所沒有。在這環境下，丘處機便作了兩首詩，記錄在真元節期間游郭西的情況，其中一首便是：

二月中分百五期，玄元下降日遲遲。

正當月白風清夜，更好雲收雨霽時。

匝地園林行不盡，照天花木坐觀奇。

未能絕粒成嘉遁，且向無為樂有為。

詩中提到的“玄元”即是太上道祖，因唐朝追封老子為“玄元皇帝”。玄元下降日，即是太上道祖降生日的意思。

此外，在金元時期有一位有名的詩人元好問，他在世時編輯有《中州集》，保存了大量金代文學作品。他的作品《遺山集》卷三十五中便提及，在忻州(在今之山西省內)有天慶觀，由丘處機的弟子王志常重修。每年二月十五日，即真元節時，都有鶴降臨，少則二三隻，多則十多隻，到來便停留三日，然後才離開。當時的忻州人都習以為常，並不覺得奇怪。

有關天慶觀在二月十五日老君誕期間，有鶴降臨一事，在《山西通志》及李光地著的《禦定月令輯要》都有記載。各書對鶴降臨的記載則是“有定期、無定數”。

元朝統治中原不足一百年，對於漢人並不重視，期間雖然有吸收中原文化及重視道教的政策，但並沒見到將二月十五日定為節慶的記載。

歷史上的道教節 (三)

日期：2013.01.30 | 分類：道教消息 | 評論數：0

宋朝的道教節——真元節/貞元節

從現存宋朝的資料可以看到，道觀每逢二月十五日仍然有慶祝活動。此外，皇帝亦將二月十五日定為節慶。

在南宋時期，約1127年後，錢塘（今浙江杭州）人吳自牧（生卒年不詳）留下的作品《夢粱錄》提到，天慶觀在每年的二月十五日，都設有老君誕會，燃點萬盞燈，為民祈福。宋朝人在二月十五日點燈的傳統，顯然是繼承唐朝人的做法。

其次，在《夷堅志》內亦有提到，每年二月十五日永康青城山(即今之四川青城山)，都設有道會，有很多人參與。

以上資料，可以看到在宋朝時，道教宮觀保持著慶祝太上道祖聖誕的習俗。此外，宋朝的皇帝亦將二月十五日太上道祖誕定為節慶。

按《宋史》記載，宋朝開國初期並沒有太多慶節，到了宋真宗後，慶節便增加了。其中增加的節慶，便是將二月十五日定為真元節。

在宋朝時，太上道祖的稱號不再是玄元皇帝。宋真宗時，稱太上道祖為太上老君混元上德皇帝。故根據宋朝的記載，二月十五日是太上混元上德皇帝降聖日。

宋徽宗在重和元年（1118）四月，便將二月十五日太上混元上德皇帝降聖日稱為貞元節。在清朝徐乾學著的《資治通鑒後編》中，更明確記載將二月十五日定為貞元節，是在重和元年夏天，四月己卯日。

在宋朝的資料中，都有提及宋朝將二月十五日定為節慶，但並沒有提及放假多少日。我們現在並不知道宋朝的節慶，包括真元節，全國放假一天還是三天。

此外，《宋史》對二月十五日這個節日的名稱有不同的記載，在卷二一稱為“貞元節”、在卷一百十二則稱為“真元節”。

歷史上的道教節 (二)

日期：2013.01.30 | 分類：道教消息 | 評論數：0

唐朝的道教節——玄元節/降聖節

唐朝皇室因為與老子同姓李，故尊奉老子為他們的始祖。在唐高宗乾封元年(666)二月己未日，唐高宗在泰山封禪後不久，便到了老君廟，追封太上道祖為“太上玄元皇帝”。自此，太上道祖便被尊稱為“玄元皇帝”。

在開元三年(715)，唐玄宗東封岱岳(泰山)，回程時到亳州老君廟，親寫《道德經》，用來刻石，並將老君誕辰日定為“玄元節”。最早將老君誕辰日列為節慶，便是此時。有關此事的記載，可見《太上老君年譜要略》。

除了皇帝外，道教徒早已將二月十五日定為太上老君誕辰日。在《太平廣記》卷二百二十四內，便記載了一個故事，說明這一點。

當時一名書生任之良，希望考進士，可惜考不上。到了“關東店”休息。遇到一名道士。道士跟任之良說，現在應是他個人的名譽和地位最稱心如意的時候，為何不再到京城去？任之良說，因為他欠缺資糧，又沒有居住處。及後，這名道士便給予任之良一些錢，並告訴他可以到肅明觀居住。

任之良到京後，便住在肅明觀內。有一天，他看見一名道士在誦經。這名道士告訴任之良，太上老君的誕辰日是在二月十五日。之後，任之良便向朝廷上表，建議在玄元皇帝(即太上道祖)誕辰日點燈。唐玄宗看了任之良的上奏，接納了他的意見。在二月十五日慶祝道祖誕辰日點燈這一儀式，便是這樣定下來的。

由此可見，把二月十五日定為道祖誕辰日，早在唐玄宗以前，已是道教內的做法。至唐玄宗時，已將道祖誕辰日定為“玄元節”。任之良上奏之後，二月十五日舉行點燈的傳統，便經由唐玄宗確認下來。

以上記載，是有關道祖誕辰當日點燈慶祝的背景。將二月十五日道祖誕辰日定為全國假期，則是在天寶五年(746)二月十三日。按《唐會要》卷五十的記載，當時太清宮使、門下侍郎陳希烈上奏，認為老子誕辰日是吉辰，請唐玄宗准許休假一天。唐玄宗批准陳希烈的建議。於是，二月十五日便成了全國性的假期。可見，距今1264年前，老子誕辰日已經是中國人的假期。

到了唐武宗時期，道祖誕辰日便改名為降聖節。唐武宗在開成五年正月(840)登基，二月即頒令將二月十五日玄元皇帝降生日(即道祖誕辰日)改為降聖節，全國休假三天。道祖誕辰日稱為降聖節，便在唐武宗開成年定下來。此外，這次頒令將原來一天的假期，延長至三天。

及後，唐武宗在會昌元年(841)，頒令兩京(即西京長安、東京洛陽)及天下諸州府在太上道祖誕辰日設齋醮，並有免費飲宴三日的安排。太上道祖誕的活動，與以往休假一天相比較，變得更多彩多姿。然而，按史書記載，當年的降聖節假期，又改回為一日。此事的記載，可參考《冊府元龜》卷五十四。

《冊府元龜》卷五十四除了記載唐朝的放假安排外，同卷也記載了唐以後的一些放假安排。唐朝滅亡後，中國歷史進入五代十國(又簡稱為五代)。在後唐明宗天成三年(928)正月，中書上奏，參考唐朝的做法，二月十五日為玄元皇帝降聖節，建議休假三天。明宗李嗣源同意，降聖節假期又改回三天。

綜合上述的回顧，唐朝或以前，道教已將二月十五日定為太上道祖誕辰日。在唐玄宗時期，便定出二月十五日點燈、列為全國假期。此外，在唐玄宗時期，太上道祖誕辰日便稱為玄元節，至唐武宗時，道祖誕辰日改為降聖節，並在降聖節當日設齋醮及飲宴等慶祝活動。

歷史上的道教節 (一)

日期：2013.01.30 | 分類：道教消息 | 評論數：0

歷史上的道教節 (一)

香港道教聯合會主席 梁德華

文章原載於《中国道教》 2010年03期

2001年香港舉辦首屆道教節。自此，每年的農曆二月十五日，香港道教界皆舉行公開活動慶祝道祖誕辰。

2010年是香港第十次舉辦道教節，香港道教聯合會早在慶典前一年，便成立第十屆道教節籌委會，道末有幸成為籌委會的主任委員，專責處理道教節十周年的慶祝活動。籌委會的其中一項工作，便是研究歷史上太上老君誕辰日的由來及發展。在研究過程中，道末得知將農曆二月十五日太上道祖誕辰日列為慶節，早在一千多年前的唐朝已經存在，並且列為全國假期，放假一天，最多更是放假三天。到了宋、元、明、清各朝，都有慶祝太上道祖誕辰日的記載，本文便是這次研究的一些成果。

ศาสนาเต๋าในประเทศไทยโดยสรุป

日期：2013.01.25 | 分類：談天說道 | 評論數：0

泰國道教概述(泰文版)

การย้ายถิ่นฐานของชาวจีนโพ้นทะเลในประเทศไทย (ชาติพันธุ์จีน) เกิดขึ้นตั้งแต่ยุคเฟื่องฟูของสมัยราชวงศ์ถังถึงยุคโจรสลัดญี่ปุ่นก่อกวนในสมัยราชวงศ์หมิง และย้ายถิ่นฐานมายังทะเลจีนใต้มากขึ้นในปลายรัชสมัยราชวงศ์ชิง ซึ่งในการย้ายถิ่นฐานนี้ก็เป็นการนำเอาวัฒนธรรมและความเชื่อในเทพเจ้า(ศาสนาเต๋า)ตามติดออกมาสู่ภายนอกประเทศ การที่ชาวจีนโพ้นทะเลต้องดำรงชีวิตอยู่ร่วมกับกลุ่มชนต่างชนชาติในต่างแดน แต่พวกเขาก็มีจุดร่วมของการนับถือและการคิดถึงบ้านเกิดเมืองนอน ก่อให้เกิดกิจกรรมต่างๆร่วมกัน ดังนั้นกิจกรรมในพิธีทางศาสนา การที่พวกเขามีความเชื่อร่วมกันทำให้พวกเขาพร้อมกันจุดธูป คุกเข่ากราบไหว้ สมานสามัคคีเป็นอันหนึ่งอันเดียวฟันฝ่าอุปสรรคและความทุกข์ยาก โดยไม่รู้สึกถึงความโดดเดี่ยว ในสมัยราชกาลที่ 5 พระปิยะมหาราชทรงมีความเมตตาทรงผ่อนปรนกฏบัญญัติต่อชนชาวจีนมาก ในเวลานี้เองทำให้การดำรงชีพของชุมชนชาวจีนมีความมั่นคงขึ้น และสถานะทางสังคมในไทยก็ได้รับการยอมรับมากยิ่งขึ้น จึงทำให้ชุมชนชาวจีนกล้าที่จะลงรากสร้างศาลเจ้าหรือวัด เพื่อแสดงออกถึงความเชื่อถือเทพเจ้าของบ้านเกิดตัวเอง นับระยะเวลามาถึงปัจจุบันมีประวัติซึ่งเกินร้อยปีขึ้นไป และเหล่าศาลเจ้าศาสนาเต๋ายังคงเหลือให้เห็นอยู่เป็นจำนวนไม่น้อย เช่น
1. ศาลเจ้ากวนตี้อู่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำธนบุรี ป้ายบนประตูศาลจารึกไว้เป็นปี 1781 เชื่อระยะเริ่มก่อสร้างต้องก่อนหน้านี้อีกประมาณหนึ่ง
2. สร้างเมื่อปี 1782 ศาลเจ้าเซวินเทียนซางตี้ตั้งอยู่ที่อยุธยา ป้ายบนประตูศาลจารึกไว้เป็นปี 1842
3. สร้างเมื่อปี 1816 ศาลเจ้าบ้านหม้อ ก็คือศาลปุ้นเถ่ากงบ้านหม้อ
4. สร้างเมื่อปี 1872 ศาลเจ้ากวนตี้ที่เกาะสมุย
5. สร้างเมื่อปี 1854 ศาลเจ้าเซียนกงตลาดน้อย
6. สร้างเมื่อปี 1864 ถนนเจริญกรุงใกล้ปากซอย 63 ศาลเจ้าซินซิ่งกงเทียนจี้
7. สร้างเมื่อปี 1883 ใกล้กับสถานีรถไฟหัวลำโพงถนนไมตรีจิตต์ศาลเจ้าชีเซิ่นมา (ชิกเซียนมา)
8. สร้างเมื่อปี 1892 ถนนสำเพ็งซอยตลอดเก่าศาลกวนตี้
9. สร้างเมื่อปี 1893 ถนนวัดสามปลื้มซอยสำเพ็งศาลซินซิ่ง (ศาลเจ้าจิ่วฮวงจิโต๋เหล่า) และ
10. สร้างเมื่อปี 1902 และศาลเจ้าลวี่ตี้ตั้งอยู่ที่กรุงเทพฯ เป็นต้น
เมื่อย้อนไป 70 ปีก่อนรัฐบาลไทยได้ประกาศนโยบายด้านการศึกษา โดยกำหนดห้ามการเปิดเรียนเปิดสอนภาษาจีนดังนั้น ลูกหลานชาวจีนอายุ 60 ปีลงมาส่วนมากไม่สามารถพูดเขียนภาษาจีนได้แล้ว แม้แต่แซ่ของตัวเองก็ไม่สามารถเขียนได้ ยิ่งแย่ไปกว่านั้นภาษาจีนท้องถิ่นของตัวเองก็ไม่รู้จัก บางคนรู้ว่าตัวเองเป็นลูกหลานคนจีน แต่ไม่ทราบแซ่อะไร เมื่อก่อนศาลเจ้าเต๋าจำนวนมากไม่ได้ใช้ภาษาจีนในการถ่ายทอดรุ่นสู่รุ่น และก็ไม่รู้ว่าศาสนาเต๋าคืออะไร รู้แต่เพียงว่าเหล่าเทพเจ้าในศาลเจ้านั้นนำมาจากทางด้านใต้ของจีน กระทั่งบรรพบุรุษผู้สืบทอดศาลเจ้าในยุคก่อนก็ไม่ได้ทิ้งประวัติใดๆไว้ แต่เพื่อให้ศาลเจ้ายังต้องดำรงคงอยู่ต่อไปจึงค่อยๆปรับตัวไปร่วมกับสีสรรของพุทธศาสนา จึงทำให้พิธีกรรมของศาลเจ้าเต๋าในปัจจุบันก็ได้ใช้พิธีเดียวกันกับพุทธศาสนาสายเถรวาท

ประเทศไทยเป็นเมืองพุทธ ในสังคมชาวจีนเองความรู้เกี่ยวกับศาสนาเต๋า นอกจากนักพรตเต๋าและบรรดาศาสนิกชนศาสนาเต๋าซึ่งมีจำนวนน้อยแล้ว คนทั่วไปเข้าใจว่าการ “ไหว้เจ้า” หรือ “ไหว้เหล่าเอี้ย” ก็คือการ“ไหว้พระ” และการ “ไหว้พระ” ก็คือการ “ไหว้เจ้า” หรือ “ไหว้เหล่าเอี้ย” ทำให้การ “ไหว้เจ้า” หรือ “ไหว้เหล่าเอี้ย” กับการ “ไหว้พระ” คืออันเดียวกันจนยากที่จะแยกออกจากกัน คนทั่วไปรู้ว่าศาสนาพุทธคืออะไร ใครคือศาสดาของศาสนาพุทธ คนส่วนมากไม่รู้จักศาสนาเต๋า? ใครคือศาสดาของศาสนาเต๋า? และก็ไม่รู้ว่าตัวเองนับถือคือศาสนาเต๋า ต่อความหมายและความป็นมาของการ “ไหว้เจ้า” หรือ “ไหว้เหล่าเอี้ย” ไม่ชัดเจน เป็นเช่นนี้จากรุ่นสู่รุ่นจวบจนปัจจุบัน ความเข้าใจของสังคมต่อศาสนาเต๋ายิ่งมายิ่งลางเลือน ด้วยเหตุนี้จึงมีความจำเป็นที่จะต้องกล่าวสรุปโดยย่อเกี่ยวกับศาสนาอันเก่าแก่ของเรา-ศาสนาเต๋า

ในฐานะที่เป็นศาสนิกชนของศาสนาเต๋า อันดับแรกจะต้องเข้าใจที่มาที่ไปของความเชื่อถือของเรา ตลอดจน ประวัติศาสตร์ ความหมายและแก่นธรรมคืออะไร? ในโอกาศนี้เรามาร่วมกันศึกษาศาสนาต๋าที่เราเคารพและนับถือ
ศาสนาเต๋าเป็นศาสนาที่เก่าแก่ของชนชาวจีน มีประวัติศาสตร์อันยาวนานนับเวลาถึงปัจจุบันมีอายุได้ 4,711 ปี โดยเริ่มต้นจากราชวงศ์ฮวงตี้ เฟื่องฟูยุคเหลาจื้อในรัชสมัยราชวงศ์โจ พัฒนาเป็นศาสนาโดยจางเต้าจวินในราชวงศ์ฮั่น ศาสนาเต๋าเคารพฟ้าและกราบไหว้บรรพบุรุษเป็นฐาน บนพื้นฐานของความเชื่อนั้นให้ “เต๋า” เป็นสภาวะสูงสุด การศึกษาเทพยดาเซียนเป็นแก่นกลาง จวบถึงปัจจุบันมีเนื้อหาที่กว้างขวางและซับซ้อนมาก ภายในนี้รวมถึงภูมิปัญญาของ ชาวบ้านและวัฒนธรรมที่สืบทอดต่อๆกันมา เป็นต้น เป็นศาสนาของชนชาวจีนแต่ดั้งเดิม

ศาสนาเต๋ามีความเชื่อว่าสรรพสิ่งในใต้เหล้าล้วนแต่มีเทพยดาสิงสถิอยู่ “ผู้ใดมีเต๋าผู้นั้นได้ชื่อว่าเป็นผู้มีคุณธรรม” เน้นถึงปุถุชนต้องปฏิบัติธรรม (เต๋า)และสะสมความคุณธรรม ส่งเสริมในชีวิตประจำวันต้องมีเมตตา ประหยัดและอ่อนน้อมถ่อมตน ในการปฏิบัติพัฒนาภายในตนเองนั้นเน้นที่ความสงบสันโดษไม่แก่งแย่ง

ศาสนาเต๋าเคารพนับถือเทพเจ้าหลากหลายองค์ ในจำนวนนี้ต้องนับว่า ซานชิงเป็นเทพแห่งเทพเจ้า นอกจากนั้นยังมีสามเทพแห่งจักรวรรดิ์(เทพฟ้า เทพดินและเทพน้ำ) ตลอดจนถึงเจ้าพ่อเมืองและเจ้าที่เจ้าทาง สังเกตุเห็นว่าในบรรดาเทพเหล่านี้มีที่มาจากฟ้าดิน คนเดินดินบรรลุเซียน รวมถึงบุคคลในประวัติศาสตร์ที่มีบารมี มีความรู้ มีปฏิบัติดีมีคุณธรรมและแพทย์ที่มีผลงานความโดดเด่นเป็นต้น